Ludzie uczą się w 25 procentach od mistrza, w 25 procentach słuchając samych siebie, w 25 procentach od przyjaciół, a w 25 procentach uczy ich czas.
Przerobienie strony do arkusza stylów CSS - Cascading Style Sheets
Strona ruszyła..
18.05.2010 PRACA NAD STRONA
Termin teologia w klasycznej literaturze greckiej jest używany w znaczeniu "dyskurs dotyczący bogów czy kosmologii ".
Arystoteles podzielił teoretyczną filozofię na mathematike, phusike i theologike.
Ta ostatnia odnosiła się raczej do metafizyki i dla Arystotelesa oznaczała dyskusję nad naturą bogów.
W oparciu o źródła greckie pisarz łaciński Varro wyróżnił trzy formy dyskusji teologicznej:
mitycznej (dotyczy mitów o bogach greckich), racjonalnej (analiza filozoficzna bóstwa i kosmologii)
i cywilnej (dotyczy rytuałów i publicznych obrzędów). Termin ten później został przejęty przez pisarzy chrześcijańskich.
Pojawia się w pewnych rękopisach biblijnych, w tytule Objawienie św. Jana: apokalupsis ioannou tou theologou, "Objawienie (Odsłonięcie) Jana teologa".
Użyto tutaj jednakże nieco innego znaczenia słowa "logos". "Logos" znaczy tutaj nie "racjonalny dyskurs" ale "słowo" lub "przekaz (przesłanie)":
ho theologos prawdopodobnie oznacza, że autor Objawienia przekazuje przesłanie (słowo) Boga logoi tou theou - nie jest to obecne znaczenie słowa teolog.
Inni pisarze chrześcijańscy używali tego terminu w kilku różnych znaczeniach.
1. Autorzy łacińscy jak Tertulian i Augustyn kontynuowali użycie terminu przez Varrona.
2. W patrystycznych źródłach greckich teologia odnosi się wąsko do dyskusji o naturze i cechach Boga.
3. W innych patrystycznych źródłach greckich teologia może być wąsko użyte w dyskusji boskiej natury Jezusa.
(W tym sensie Grzegorz z Nazjanzu miał przydomek "Teolog": był on zagorzałym obrońcą boskości Chrystusa.)
4. W średniowiecznych źródłach greckich i łacińskich termin odnosi się po prostu do Biblii.
5. W scholastycznych źródłach łacińskich, termin zaczyna oznaczać racjonalne badanie doktryny religii chrześcijańskiej,
bardziej precyzyjnie oznacza dyscyplinę akademicką, która bada koherencję i implikacje języka i twierdzeń
Biblii i tradycji teologicznej (ta ostatnia prezentowana jest przez Piotra Lombarda w kompilacji teologii z 1150 roku
(Libri Quattuor Sententiarum). Był to standardowy scholastyczny podręcznik akademicki.
